«‌اصغر احمدی» از دانش‌اموزان دیروز و عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی  این دیدار را در نوشتاری این‌گونه توصیف کرد: تقریبا همه دانش‌آموزان دهه‌ی هفتاد دبیرستان 17 شهریور شهر «دره‌شهر» نام ناظمی سخت‌گیر اما خوش‌قلب و مهربان را به یاد دارند که برای مدیر دبیرستان، چشمی بینا و تیزبین و گوشی شنوا محسوب می‌شد و برای برقراری نظم در دبیرستانی400 نفره، به تنهایی کفایت می‌کرد. از میان دانش‌آموزان، کم‌تر کسی را می توان یافت که از نظارت چشم‌های تیزبین «پیروزعلی قلی‌وند» خود را پنهان کرده و اخلالی در نظم مدرسه ایجاد کرده باشد .

همه از او ترسی آمیخته با احترام در دل داشتند و و اکنون نیز از او به نیکی یاد می‌کنند.  سخت‌گیری‌های او پس از گذشت آن دوران، به خاطراتی شیرین و دلنشین برای نوجوانان آن روزها که حال، عمر و زندگی را به میانسالی رسانده‌اند، تبدیل شده است. کافی است نامی از «قلی‌وند» به میان بیاید تا سیل خاطرات جور واجور دوره‌ی دبیرستان با محوریت این ناظم نامدار به راه بیافتد. حافظه‌ی عجیب او هم چون یک سیستم هوشمند امروزی عمل می کرد. موفقیت بسیاری از هم نسل های ما مرهون نظم بخشی‌های همراه با متانت و خالی از تنش آفرینی این مرد بزرگ است. مولوی می‌فرماید: عاشقم بر مهر و بر قهرش به جد/ بوالعجب من عاشق این هر دو ضد. این شعر زبان حال ما نسبت به استاد قلی‌وند است.

  این روزها فارغ‌التحصیلان سال 1373 دبیرستان به بهانه‌ی بیش از دو دهه دور ماندن از هم، گروهی تلگرامی تشکیل داده‌ایم و در خلال گپ و گفت‌های روزمره متوجه شدیم که استاد قلی‌وند ناخوش احوال است. مگر می‌شود او را در چنین حالی دید و به خدمت او شرفیاب نشد؟ خوش‌بختانه تعدادی از هم‌کلاسی‌های‌مان هنوز مقیم شهر و دیارمان «دره شهر» هستند. بلافاصله تصمیم گرفتیم تا حدود 10 نفر از آن‌ها به نمایندگی از ما به عیادت او بروند. این اتفاق، پنج شنبه 4 آبان رخ داد. بستگان استاد از خوشحالی زائد الوصف او از این دیدار خبر دادند و ما هم خوشحال‌ بودیم که صمیمانه ترین احساسات‌ را از نزدیک نثار او کنیم. از فرصت استفاده می‌کنیم و از درگاه الهی برای تندرستی او دست به دعا بر می‌داریم. نام او پیروزعلی ست و امید داریم با توکل بر لطف الهی بر مشکل پیش آمده پیروز شود.

انتهای پیام