تنوع غذايی در ازبکستان به دلیل وجود تنوع فرهنگ‌ها می‌باشد. یک شب که شام را مهمان آقای استاندار خوارزم بودیم، سفره پر بود از غذاها و تنقلات مختلف، جالب اینکه یک کله گوسفند هم در وسط سفره بود. استاندار که تعجب ما را دید گفت رسم خوارزمی‌ها این است که برای مهمانانی که عزیز هستند یک کله گوسفند که آب‌پز شده است می‌آورند و از مهمان می‌خواهند که وی با کارد بزرگی آن را تکه کرده و بین مدعوین تقسیم کند. وی از من خواست که همین کار را انجام بدهم. رسم جالبی بود و من در شهرهای دیگر این رسم را ندیده بودم. 

گردشگرانی که به ازبکستان سفر می‌کنند خیلی زود درمی‌یابند که ازبک‌ها احترام زیادی به نان می‌گذارند و در واقع نان را به عنوان یک نعمت بزرگ الهی می‌دانند. برای ازبک‌ها نان تقدس ویژه‌ای دارد و حتماً باید در سفره نهاده شود. سوگند به نان بالاترین سوگندها در میان ازبک‌هاست و اگر یک ازبک به نان قسم بخورد معمولاً به صداقت او شک نمی‌کنند. ازبک‌ها هیچگاه نان را با چاقو تکه تکه نکرده و از دست برای این کار استفاده می‌کنند. آنها هرگز خمیرهای اطراف نان را دور نمی‌ریزند و حتماً ریزه‌های نان را از روی زمین با احترام جمع می‌کنند. نانوایان معمولاً قبل از زدن اولین خمیر به تنور، آن را روی دست گرفته و دعا کرده و آمین می‌گویند. آنها معتقدند این دعا، نان را پربرکت می‌کند. آنها علی‌ر‌غم سلطه ۷۰ ساله روسیه؛ سنت قدیمی احترام به نان را حفظ کرده‌اند. 

برای آنها وجود نان در سفره واجب است، سوغات مسافران و هدیه به بیماران نان است و برای خانواده نوزادانی که تازه متولد شده‌اند، نان می‌برند. شهرهای مختلف ازبکستان نان‌های مخصوص به خود را دارد. نان معروف تاشکند "لیپوشکی" نام دارد و اندازه یک بشقاب غذاخوری است. نان سمرقندی هم که کمی کلفت‌تر از نان تاشکند است، خواهان زیادی دارد. 

ازبک‌ها برای سفره هم احترام ویژه‌ای قائلند. همیشه سفره‌های خود را پر از میوه، خشکبار و مواد غذائی می‌نمایند و معتقدند پر بودن سفره احترام به مهمان است. آنها هرگز از روی سفره راه نمی‌روند و چند بار به خود من گفته‌اند که ایرانی‌ها دو عادت بد دارند، یکی اینکه کناره‌های نان را دور می‌ریزند و دیگر اینکه هنگام پذیرايی بر روی سفره راه می‌روند. 

منبع: چهار سال در سرزمین تیمور، خاطرات سفیر ایران در ازبکستان، انتشارات فرهنگ سبز، تهران، ۱۳۸۹